In een staat van gaarheid

In een staat van gaarheid dwalend terug naar het juiste pad. Alcohol rijkelijk vloeiend door mijn kloppende halsslagaderen vervoegt zich tot een simpele gedachte in mijn hoofd. Rock 'n roll draait op de achtergrond en blaast mijn hersens alle kanten uit. De krankzinnige klanken van hersenloos gekrakeel op muziek swingt me door de kamer. Het zoals Voltaire zei: 'alles wat te stom is om te zeggen wordt gezongen'. De geniepige kracht van dit alles zit hem in de bedwelmende klanken van de elektrische gitaar van Paul en de zweverige zang van John in de koelte van die zwierige ochtend na die nacht met jou. Een nacht alleen maakt me al een illusie armer. Tussen de lakens gefuseerd met de staat van ranzigheid van dit huis verblijf ik aan de rand van de afgrond. Struikelend en vallend tot aan het moment van die ene simpele vraag: Was het echt? Is de onschuldigheid van jouw verschijning de realiteit en daarmee mijn redding van die roekeloze nachten alleen? Is de virtuoze combinatie van blauw en groen in jouw perfecte ogen de hand van een of andere niet bestaande God die zienderogen toegaf dat Zijn schepping opnieuw een nieuw niveau van perfectie had bereikt. Is dit nachtelijk relaas überhaupt een stap in de goede maar onvermijdelijke richting? Waarom zou het ook. De moedeloosheid van mijn geest bedwelmend met op het oog nutteloze activiteit riekt naar zelfkastijding. Is het dan nutteloos, driewerf neen, want elke activiteit zorg voor een nieuw elan. Een glitter in de duisternis waarin wij onze zielen te water laten, op zoek naar de ultieme waarheid, het ultieme geluk, het gevoel van uitmuntende perfectie die excelleert in afwezigheid. De eenzaamheid verloren in de alledaagse chaos van het doen van futiele zaken als boodschappen en behoeften en het ongelimiteerd raaskallen over onbelangrijke zaken. Het geheim. Positieve energie. Kan niet worden gecreëerd door slechts een individu wat enkel voor zichzelf leeft. Het heeft een ander nodig om voor te zorgen, te leven. Niemand leeft echt alleen, alleen de mensen die ervoor kiezen. Niemand is echt alleen, alleen diegene die alle anderen uitsluit. Kijk naar de toekomst vol goede moed en bedenk dat zeker niet jij de meest intelligente zal zijn die deze wereld beschouwt. Kijk naar het verleden vol weemoed en bedenk dat zeker niet jij de geniaalste was. Wees recht voor zijn raap en zeg tegen iedereen wat je denkt, zonder aarzelen, zonder angst. Want dan, alleen dan, zullen die andere halve garen die deze aarde bewandelen je als een gelijke zien. Is het de krankzinnige sound van Revolution 9 die mij meeneemt naar deze staat van verwarring? Glinsterend staren de personen op de foto's mij aan. Ik hoor ze denken 'de jongeman is krankzinnig', enerzijds. Anderzijds geldt dat voor iedereen om mij heen, en is de ooit zo gelauwerde eerlijkheid inmiddels diep verborgen binnen de geest van menigeen om u heen. Hoe futiel blijkt die op te balanceren afgrond ineens. Een kuiltje is het, meer niet. Het gezichtsbedrog slaat me om het hart en wenst me alle goeds, alleen vooralsnog, hier in deze obscure nachtelijke, enigszins verdwaasde staat van gaarheid. Ik wens alleen nog maar jouw hand op mijn bonkend hart wanneer je langs mijn borst naar mijn hals voelt. Die verbondenheid in een bed vol troost, jouw lach in harmonie met mijn zojuist ontsproten onbedwingbare liefde, onbeheersbaar. Onomwonden. Het leven is geen droom. Het is een collectie van momenten over tijd, te stomverbaasd om elkaar recht in de ogen te kijken. Ons zicht is hier als een test om te zien of we verder kunnen kijken dan dat, of we terug kunnen kijken en kunnen zien wat er mis ging. Is het dan de tijd die bepaalt hoe wij ons voelen, of zijn het de momenten die we delen, tegelijkertijd ervaren, met de momenten van anderen? Is het de muziek die ons ertoe zet te dansen, of start de nood naar dans de muziek?

In de foyer van het Parktheater in Hoorn

Morgen gaat alles beter
Kijk
De vogels bezweren de kat
De mug verleidt de spin

En het is niet
Zoals jij denkt

Wanneer de recycling zijn werk doet

Een glooiend landschap trekt aan mij voorbij, betoverend verlicht in de prille ochtendzon. Bossen en weiden wisselen zich af naar mate ik noordelijker kom. Kauri’s veranderen in palmen. Daartussen wat idylische kleine wegdorpjes. Links van ons stroomt de machtige Waikato rivier die zijn water van het reuzemeer Taupo in een flinke stroming honderden kilometers naar zee transporteert. Naast ons op hetzelfde oude pad rijd al enige tijd een vrachtwagen met blokken samengeperst ijzer: schroot. Schroot van auto’s, ijskasten, koelkasten, en broodroosters. Schroot van telefoons, straatlantaarns en computers. Schroot: afval van de hedendaags hoogtijvierende consumptie-maatschappij.

Hoogstwaarschijnlijk is schroot transporteren het dagelijkse beroep van de man achter het stuur. En als velen hier waarschijnlijk voor maar heel weinig geld. Het leven hier is voor ons westerlingen mooi goedkoop. Uit eten in een goed restaurant kun al voor minder dan €25. De locals echter moeten soms zwoegen en zweten om uberhaupt een complete maaltijd op tafel te krijgen. En laat staan een drankje erbij. Ze zijn blij als ze de week zijn doorgekomen. Het leven is soms een waar gevecht voor ze, maar als ze eens wat geluk hebben zijn ze er oprecht blij mee. Het is misschien niet de ideale leefomstandigheid. Maar het is simpel.
De man ziet er gelukkig uit: hij lacht vriendelijk en zwaait vrolijk naar iedereen.

De mensen hier kennen niet de welvaart zoals wij die kennen. Maar ze kennen wel oprecht respect. Onderling is er een duidelijk respect. Verdiend respect. Want respect krijg je niet, dat verdien je. Je krijgt respect voor je wie je bent en wat je doet. En als je niet bekend bent krijg je respect als teken van vriendschap en als een uitnodigend gebaar.

Soms moet je je ergens distantieren om te kunnen oordelen wat hoe het zit. Zodoende kwam ik erachter dat wij in Nederland behoorlijk laks zijn als het gaat om respect. Het respect voor de onbekende medemens. Zolang het onze vrienden, familie of enig andere bekende betreft zijn we heel aardig. Maar hoe onbeleefd en bot kunnen wij zijn naar anderen. Wel beleefd, maar bij hoeveel mensen hoor je nou nog dat echte, oprechte respect in hun stem. Weinig nog. Je hoort de toon die hoort bij irriterende sociale verplichtingen. Het is nep.

Wij in Nederland zijn zo’n miettemeuterig volkje. We hebben altijd commentaar, overal een antwoord op en willen altijd alleen het beste. En als het niet naar ons zin is zullen we alles op alles zetten dit te veranderen. Erg goed voor de eigen ego, maar vaak ten koste van de sociale ziel.

Het valt me soms mee dat ze bij de slager nog naar je lachen als wat bestelt. Als je uberhaupt nog bij de slager komt. Want de vriendelijkheid en meer persoonlijke behandeling die je bij een slager, bakker of andere specialiteiten zaak krijgt wordt verruild voor de goedkope massa goederen in de supermarkt. Want we zijn gierig. Wij moeten het goed hebben. En één van de belangrijkste middelen daarvoor is geld.

Was dit ruilmiddel niet bedoeld om het de mens makkelijker en aangenamer te maken? Inmiddels is het echter het gereedschap van de duivel geworden. Waar berust criminaliteit op? Gierigheid, hebberigheid, en wilskracht. We moeten het allemaal het beste hebben. Het meeste geld, de mooiste auto, de coolste baan, het grootste huis, de nieuwste mobiele telefoon. Materialisme viert hoogtij. De prestatie-maatschappij.

Wij hebben te maken met een enorme groepsdruk. De massa bepaalt wat er gebeurt. Men raakt daardoor gedesoriënteerd en onzeker. Ze snappen het niet meer. Ze hebben geen tijd meer om aardig te zijn omdat ze altijd achter zichzelf aan hollen. Ze zijn het niet meer gewend om aardig te zijn en oprecht respect te tonen: Als je in de bus of trein op staat voor een ouder persoon gapen alle mensen je aan. En je ziet ze schuldbewust denken:“Dat had ik eigenlijk moeten doen”.

De mens van nu is onzeker. Men is altijd maar druk. Continu onderweg, want er worden dingen verwacht. Vooral in de nieuwere sociale netwerken. Een voorbeeld van deze nieuwe sociale omgeving is het digitale ‘social networking’. Het meerendeel van de tieners en studenten op het moment heeft wel ergens een online-profiel en praktisch iedereen van dezelfde groep heeft een 06. Ze voelen zich verantwoordelijk om bijna elke dag minstens 1x hun profiel te checken om te zien hoe het er voor staat. En de gsm moet altijd aanstaan, voor het geval iemand zou kunnen bellen. Echter een klein deel van de tijd die je toestel per dag aanstaat ben je maar aan het ‘socializen’. Het meerendeel ben je ‘stand-by’. Want dat wordt van je verwacht. Er zullen vast duizend-en-één goede redenen om je mobiel de hele dag aan te hebben staan. ‘Ik moet bereikbaar zijn voor m’n werk; mijn moeder wil me altijd kunnen bereiken; mijn vriendin vind het altijd wel prettig om te weten waar ik ben.’

Waar is dan die persoonlijke vrijheid heen? De tijd dat je nog eens even ergens kon blijven hangen voor een gezellige babbel? Opgeslokt door de verwachtingen die de massa heeft van jou.

Hoeveel mensen zijn nu daadwerkelijk gelukkig? Hoe vaak hoor je wel niet van mensen die een winterdipje hebben, zich deprimerend voelen, een burn-out hebben of manisch depressief eindigen? Wij hebben het leven in materialistisch opzicht behoorlijk veraangenaamd. Maar het is nu doorgeslagen. Het blijft niet meer bij het alleen veraangenamen. Veraangenamen ten koste van persoonlijke vrijheid en de sociale geest. De groepsdruk, het materialisme, de prestatie-verwachtingen, de valse beleefdheid. We kunnen het zelf maar amper bijbenen.

We hebben onszelf het leven te moeilijk gemaakt. De complexe maatschappelijke ideologiëen. En alle zogenaamd bijbehorende sociale vangnetten. Het maakt het er allemaal niet simpeler op. Kijk nou eens hoeveel instanties één gemeente wel niet telt om ons het leven zogenaamd prettiger te kunnen maken. Je zult verbaasd staan: van de helft wist je hoogstwaarschijnlijk het bestaan niet eens. Niet gek dat de oudjes tegenwoordig maar moeilijk mee kunnen komen: het gaat te snel, is te moeilijk en is niet gelukmakend.

Onze oudjes hebben gelijk. ‘Vroeger was het beter. Vroeger was alles beter...’
Het was simpel, het werkte, en men was gelukkig...

De schroot wordt waarschijnlijk gesmolten tot nieuw ijzer en hergebruikt om meer mensen van luxe en comfort te voorzien. De vrachtwagen-chauffeur komt ’s avonds op tijd thuis bij zijn vrouw en kinderen en neemt een goede nachtrust. Zo begint elke dag een nieuwe dag; The circle of life...

Eindelijk ben ik op het vliegveld, vol zin om mijn ouders tegemoet te zien.

THE CONSUMERIST:

Tekserve Ad with over $60,000 in ipods

The Road Not Taken

Two roads diverged in a wood, and I
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference

Robert Frost (1874 - 1963), The Road Not Taken

Beavis and Butthead in "Work is death"

Briljant!

God knows I want to break free

Wat is goed, wat is fout. Weggaan is een geweldige kick waar andere mensen jaloers op zijn. Het is het soort frustatie dat je doet beseffen dat jij eigenlijk langzaam vastroest in je eigen wereldje. Je toekomstpad ligt al voor je uitgerold: studie, baantje, huisje, boompje, beestje. Rock 'n roll zit er niet meer in, want nee, de studie gaat voor. Leven met niets voor je en niets achter je is onmogelijk, want verplichting hier en afspraak daar..

God knows I want to break free!

Er zijn van die lumineuze momenten waarop je denkt dat alles kan. Maar die vervagen weer als het huiswerk van deze week je terugsleurt naar de realiteit. Het is een moment, en dat moment moet je pakken en er volledig voor gaan. Hoeveel moeite het kost is irrelevant, hoeveel geld het kost is irrelevant, hoe het je zal vergaan is onbekend. Maar je doet het, dat is waar het om gaat.

Ik Rush Hour, dan Utrecht, dan London.
Jij Nieuw-Zeeland, dan Breda, dan .. weer Nieuw-Zeeland?

Quote of the day!

Beware when the great God lets loose a thinker on this planet...

Maybe I'm Amazed

Speciaal voor jou

Kijk nou...

It's the choices we make that show what who and what we are

Mananana

Even iets anders!