In een staat van gaarheid

In een staat van gaarheid dwalend terug naar het juiste pad. Alcohol rijkelijk vloeiend door mijn kloppende halsslagaderen vervoegt zich tot een simpele gedachte in mijn hoofd. Rock 'n roll draait op de achtergrond en blaast mijn hersens alle kanten uit. De krankzinnige klanken van hersenloos gekrakeel op muziek swingt me door de kamer. Het zoals Voltaire zei: 'alles wat te stom is om te zeggen wordt gezongen'. De geniepige kracht van dit alles zit hem in de bedwelmende klanken van de elektrische gitaar van Paul en de zweverige zang van John in de koelte van die zwierige ochtend na die nacht met jou. Een nacht alleen maakt me al een illusie armer. Tussen de lakens gefuseerd met de staat van ranzigheid van dit huis verblijf ik aan de rand van de afgrond. Struikelend en vallend tot aan het moment van die ene simpele vraag: Was het echt? Is de onschuldigheid van jouw verschijning de realiteit en daarmee mijn redding van die roekeloze nachten alleen? Is de virtuoze combinatie van blauw en groen in jouw perfecte ogen de hand van een of andere niet bestaande God die zienderogen toegaf dat Zijn schepping opnieuw een nieuw niveau van perfectie had bereikt. Is dit nachtelijk relaas überhaupt een stap in de goede maar onvermijdelijke richting? Waarom zou het ook. De moedeloosheid van mijn geest bedwelmend met op het oog nutteloze activiteit riekt naar zelfkastijding. Is het dan nutteloos, driewerf neen, want elke activiteit zorg voor een nieuw elan. Een glitter in de duisternis waarin wij onze zielen te water laten, op zoek naar de ultieme waarheid, het ultieme geluk, het gevoel van uitmuntende perfectie die excelleert in afwezigheid. De eenzaamheid verloren in de alledaagse chaos van het doen van futiele zaken als boodschappen en behoeften en het ongelimiteerd raaskallen over onbelangrijke zaken. Het geheim. Positieve energie. Kan niet worden gecreëerd door slechts een individu wat enkel voor zichzelf leeft. Het heeft een ander nodig om voor te zorgen, te leven. Niemand leeft echt alleen, alleen de mensen die ervoor kiezen. Niemand is echt alleen, alleen diegene die alle anderen uitsluit. Kijk naar de toekomst vol goede moed en bedenk dat zeker niet jij de meest intelligente zal zijn die deze wereld beschouwt. Kijk naar het verleden vol weemoed en bedenk dat zeker niet jij de geniaalste was. Wees recht voor zijn raap en zeg tegen iedereen wat je denkt, zonder aarzelen, zonder angst. Want dan, alleen dan, zullen die andere halve garen die deze aarde bewandelen je als een gelijke zien. Is het de krankzinnige sound van Revolution 9 die mij meeneemt naar deze staat van verwarring? Glinsterend staren de personen op de foto's mij aan. Ik hoor ze denken 'de jongeman is krankzinnig', enerzijds. Anderzijds geldt dat voor iedereen om mij heen, en is de ooit zo gelauwerde eerlijkheid inmiddels diep verborgen binnen de geest van menigeen om u heen. Hoe futiel blijkt die op te balanceren afgrond ineens. Een kuiltje is het, meer niet. Het gezichtsbedrog slaat me om het hart en wenst me alle goeds, alleen vooralsnog, hier in deze obscure nachtelijke, enigszins verdwaasde staat van gaarheid. Ik wens alleen nog maar jouw hand op mijn bonkend hart wanneer je langs mijn borst naar mijn hals voelt. Die verbondenheid in een bed vol troost, jouw lach in harmonie met mijn zojuist ontsproten onbedwingbare liefde, onbeheersbaar. Onomwonden. Het leven is geen droom. Het is een collectie van momenten over tijd, te stomverbaasd om elkaar recht in de ogen te kijken. Ons zicht is hier als een test om te zien of we verder kunnen kijken dan dat, of we terug kunnen kijken en kunnen zien wat er mis ging. Is het dan de tijd die bepaalt hoe wij ons voelen, of zijn het de momenten die we delen, tegelijkertijd ervaren, met de momenten van anderen? Is het de muziek die ons ertoe zet te dansen, of start de nood naar dans de muziek?